De naam van ons koor (Cantica)
Auteur: Mevr. Myriam Van Lerberghe-Thibaut
Cantica is de meervoudsvorm van canticum, een woord dat afgeleid is van canere of cantare, wat gewoon 'zingen' betekent (cantare heeft soms ook de bijklank van 'betoveren').
Cantica betekent dus 'liederen', 'gezangen' of 'lofzangen'.
Ons woord psalm komt van het Grieks, wat oorspronkelijk 'het tokkelen van de snaren' betekent, maar verder ook 'lofzang' is gaan betekenen (begeleid door het getokkel van de citer).
In de Joodse liturgie, al voor de tijd van Christus, werden de liturgische liederen verzameld en op deze manier is het Boek der Psalmen ontstaan: 150 van die liederen werden zo bij elkaar gebracht, waarvoor de naam psalm gereserveerd werd.
Maar er blijken, zowel in het Oude Testament als het Nieuwe Testament, nog andere liederen te staan die sterk op psalmen lijken, maar niet in het psalmboek opgenomen werden. Omdat ze daarom niet de naam psalm konden krijgen, is men ze maar canticum gaan noemen. En deze kantieken hebben volgens de oude traditie een vaste plaats in het getijdenboek gekregen.
Uit het Nieuwe Testament zijn dat uiteindelijk slechts de Benedictus (kantiek van Zacharias en Maria) geworden, het Nunc dimittis (kantiek van Simeon) en het welbekende Magnificat (kantiek van Maria), die in het morgen- en avondgebed (lauden en vespers) gezongen worden. Uit het Oude Testament zijn dat er heel wat meer en die zijn terug te vinden in de metten (het nachtofficie) en de lauden.
In de misliturgie zijn er maar weinig sporen van zulke kantieken. Maar als je in het Graduale pagina 185 en volgende kijkt, dan vind je daar de cantica post lectiones, die in de Paaswake na de lezingen gezongen worden. Dus uiteindelijk toch cantica in de misliturgie.
Onze commentatoren: