Het feest van Sint-Godelieve
Auteur: Mevr. Myriam Van Lerberghe-Thibaut
De viering van de Heilige Godelieve is een vijfentwintigdaagse: van 6 tot 30 juli.
- 6 juli: de herdenking van de wurging (1070)
- 30 juli: de herdenking van de heiligverklaring veertien jaar later (1084)
Op de zondagen tussen deze twee data wordt de heilige ook gevierd.
Godelieve van Gistel is wellicht een van de meest vereerde Vlaamse heiligen. Veel plezier aan haar korte leven heeft
ze niet gehad. Voortkomende uit een adellijk geslacht werd ze al vroeg uitgehuwelijkt aan Bertolf, de Heer van Gistel.
Om veilig te spelen houd ik me bij één bron, de oudste en meest betrouwbare. Dit is ongetwijfeld de "Vita Godeliph", geschreven door Drogo van Sint-Winoksbergen, een tiental jaren na haar dood. Drogo schreef deze tekst voor de bisschop van Noyon-Doornik, ter ondersteuning van de aanvraag tot heiligverklaring. Zijn verhaal is vrij sober en nauwelijks gedramatiseerd. Geen story voor roddelaars en spotters, geen mystiek tractaat voor geestelijke hoogvliegers, geen handboek voor volkspredikanten. Alleen het profiel van een gehuwde vrouw die gelovig standhield in het onverdiende lijden dat haar overkwam.
Ziehier in het kort het verhaal van haar leven.
Drogo laat verstaan dat beide partners voor elkaar geschikt waren, volgens de gebruikelijke normen. Godelieve, die veel gaven bezat, van schoonheid tot bescheidenheid, werd door Bertolf ten huwelijk gevraagd en Godelieve en haar ouders, stemden ermee in. Maar... tussen de verloving en het huwelijksfeest liep het al mis: "Maar op dezelfde dag dat hij (Bertolf) haar als zijn bruid naar huis bracht, werd hij in zijn Geest als door een vijandelijke pijl getroffen en hij begon haar te haten" zo schrijft Drogo.
Gedurende het hele trouwfeest van drie dagen, blijft Bertolf manifest afwezig. Zijn rol op het huwelijksfeest wordt door zijn moeder overgenomen. Bertolf moest helemaal niets van haar weten en bracht Godelieve onder bij zijn moeder die haar haatte. Het lukt Godelieve te vluchten naar haar ouderlijk huis, waar haar ouders een klacht indienden bij de bisschop van Doornik en de graaf van Vlaanderen. Daarop moet Bertolf haar terug nemen en goed behandelen. Dat deed Bertolf dan ook. Maar achter een sluier van schijn, zon hij op een list om van haar af te komen.
Toen Bertolf even afwezig was, werd Godelieve, in zijn afwezigheid, door zijn knechten gewurgd en in een put gedumpt. Bertolf liet haar begraven en kreeg bij zijn tweede vrouw een blindgeboren kind.
Toen de moeder van het kind, na 13 jaar, ook overleed, sloop het kind de kapel in. Ze knielde op één van de twee graven en smeekte de hemel om haar gezicht terug te krijgen. En ze kreeg haar gezicht terug en constateerde dat ze niet op het graf van haar moeder maar op het graf van Godelieve had geknield. Onmiddellijk brak de devotie tot Godelieve door.
En Bertolf? Hij trok het boetekleed aan, kwam tot inkeer, ondernam veel pelgrimstochten en sleet zijn laatste dagen in een klooster.
Aan het putwater van Gistel wordt nog steeds geneeskracht toegeschreven.
Lees ook het commentaarstuk over de Abdij Ten Putte te Gistel van dezelfde auteur.
Onze commentatoren: